Στοχασμός σε δυο παλιές σχολικές φωτογραφίες του Βαλτινού

Του Δημήτρη Τσιγάρα

Δυο σπάνια ντοκουμέντα, δυο σχολικές φωτογραφίες που είχαν ευλαβικά φυλαχθεί σε συρτάρια, και κουτιά, βγήκαν στο φως να μας φανερώσουν τα μυστικά τους, να μας δείξουν τα χαρακτηριστικά στοιχεία μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί, αλλά που άφησε πίσω της, αναλλοίωτο το στίγμα μιας λιτής και απέριττης ζωής.

Δυο φωτογραφίες που διασώθηκαν από τη λήθη του χρόνου, και είναι εδώ για να μας δώσουν πάμπολλες πληροφορίες και να μας θυμίσουν τα περασμένα.

Δυο παλιές φωτογραφίες που μπορεί να ξεσηκώσουν μνήμες. Μνήμες που μπορεί να γίνουν μονοπάτια… και ποιος ξέρει που μπορεί να οδηγήσουν…

Δυο φωτογραφίες θυμητάρια, που σχετίζονται μεταξύ τους και που θέλουν να μας αφηγηθούν την ιστορία τους.

Είναι ασπρόμαυρες και όμως μπορείς να πλάσεις στο μυαλό σου ολόκληρες ιστορίες. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες είναι πιο πειστικές, δε σε παρασύρουν, με τα χρώματα, έχουν μεγαλύτερη καλλιτεχνική διαύγεια, και καλούν τη σκέψη και τη φαντασία μας στο ουσιώδες.

Χρονικά προσδιορίζονται στο έτος 1928 και τοπικά στο δημοτικό σχολείο Βαλτινού, που στεγάζονταν τότε, μέσα στον χώρο του Ιερού Ναού, Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Στην πρώτη φωτογραφία, που απεικονίζονται οι μαθητές του Βαλτινού με την δασκάλα τους στο κέντρο, Αναστασία Ζούπα, καταμαρτυρείται η κρυμμένη ελληνικότητα και ο λιτός σχολικός βίος του τόπου.

Μια δασκάλα και δεκάδες παιδιά. Τα μισά αγόρια φορούν πηλήκιο, κάποια κρατούν στα χέρια τους λουλούδια, κάποια άλλα είναι ξυπόλητα, όμως όλα έχουν μια στάση μεγαλοπρέπειας που αποπνέει ιερότητα αγιογραφίας.

Τόπος και κόσμος κατοικημένοι από την οικονομία και την απλότητα, σχεδόν έναν αιώνα πριν.

Μέχρι σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, από όλους τους εικονιζόμενους μαθητές, ζει μόνο ένας.

Στην δεύτερη και μισοσχισμένη φωτογραφία, απεικονίζονται, στον ίδιο ακριβώς χώρο, οι μαθητές της Κάτω Ελάτης και του Μελίγου με την ίδια δασκάλα να κάθεται στο κέντρο.

Ήταν τότε που, και τα τρία χωριά, Βαλτινό, Μέλιγος και Κάτω Ελάτη, είχαν έναν δάσκαλο και κοινό αυτό το σχολείο.

Πολυπληθέστερη όσον αφορά τους μαθητές, αλλά σχεδόν ίδια η σκηνογραφία της.

Μόνο που η φθορά του χρόνου τραυμάτισε τη φωτογραφία και το σχίσιμό της έσβησε ένα κομμάτι από την σχολική τάξη.

Αναπόφευκτη η αναζήτηση και η δυσκολία της αναγνώρισης των προσώπων: «εδώ είναι ο παππούς μου, εκεί μάλλον η γιαγιά μου, εκεί ο τάδε, εκεί ο δείνα!!!»

Άραγε, ποιος ήταν ο φωτογράφος που υπηρέτησε αυτή την ομορφιά με την τέχνη του; Ποιος τράβηξε και έβγαλε αυτές τις φωτογραφίες και απαθανάτισε, όσο καλύτερα μπορούσε, αυτό το μεγαλείο;

Κοιτάζοντάς τες, θαρρείς πως θα γίνει κάτι μαγικό και θα πας πάλι πίσω, σ’ εκείνη την αξιοζήλευτη εποχή της αυτάρκειας και του «Μάθε παιδί μου γράμματα, να ΄χεις καλά γεράματα»!

Αλλά, εκείνο που έχει σημασία, είναι πως, αυτές οι παλιές σχολικές φωτογραφίες, πέραν των άλλων, κρύβουν μέσα τους και μια ανάμνηση χαραγμένη, ένα γέλιο, έναν αναστεναγμό, ένα δάκρυ, μια ελπίδα.

Άραγε, υπάρχει η δυνατότητα να κρατήσεις το χρόνο μέσα στα χέρια σου και αυτός να μη φύγει ποτέ;

Κι αν αυτό δεν γίνεται, μήπως υπάρχει η δυνατότητα μιας ενδόμυχης συνομιλίας, με τα εικονιζόμενα πρόσωπα, σ’ αυτό το παιχνίδι της μνήμης;

Μια συνομιλία που μπορεί να μας δείξει τον τρόπο για το μοιραίο «πέρασμα»...
Εκεί όπου περπάτησαν εκείνοι...
Εκεί όπου ζούμε σήμερα εμείς...
Εκεί όπου θα τρέχουν αύριο οι νεότεροι...

Η θεωρία των δύο Εγώ

Ο αντικαταθλιπτικός μηχανισμός της ΛΟΓΙΚΗΣ, 

που βοηθά και στηρίζει το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Του Δημήτρη Τσιγάρα

Η θεωρία των δύο «ΕΓΩ» υποστηρίζει ότι σε κάθε ανθρώπινη φύση, υπάρχουν δύο «ΕΓΩ». 

Το ιδανικό ΕΓΩ και το κοινό ΕΓΩ.

Στηρίζεται δε, πάνω σε δυο παραδοχές, που πρέπει κάθε άνθρωπος να πιστέψει και να υιοθετήσει μέσα του.

Η πρώτη παραδοχή έχει να κάνει με την ιερότητα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Κάθε άνθρωπος από τη στιγμή της σύλληψής του, από τη στιγμή που, μπόρεσε να επιβληθεί ανάμεσα σε εκατομμύρια σπερματοζωάρια και κατόρθωσε να νικήσει, πετυχαίνοντας το θαύμα της ζωής, δεν μπορεί παρά να είναι ένα κομμάτι του θεού. Γι' αυτό, κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ναός του Θεού.

Η δεύτερη παραδοχή έχει να κάνει με τον δυαδισμό που διέπεται ο κόσμος μας, την αιώνια πολικότητα, την παγκόσμια δυαδικότητα, το συν και το πλην, το θετικό και το αρνητικό, το σκοτάδι και το φως, τη ζωή και τον θάνατο, το καλό και το κακό, τον ήχο και τη σιωπή, το όμορφο και το άσχημο, το ευχάριστο και το δυσάρεστο…

Κατ΄ αντιστοιχία λοιπόν και σύμφωνα με την θεωρία, έχουμε και δύο ΕΓΩ.

Το «ΙΔΑΝΙΚΟ ΕΓΩ», που χαρακτηρίζεται ως τέλειο, μοναδικό, δίκαιο, δυνατό, συμπαγές, άφθαρτο, και το «ΚΟΙΝΟ ΕΓΩ», που χαρακτηρίζεται ως ατελές, αδύναμο, ευάλωτο, άδικο, αμαρτωλό, φθαρτό και κενό.

Το «ΙΔΑΝΙΚΟ ΕΓΩ», σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του δεν επηρεάζεται, και δεν προσβάλλεται από τίποτα. Μένει ανέπαφο και διαφυλάγει την αξία και την ακεραιότητά του. Παραμένει τέλειο, μοναδικό, δίκαιο, δυνατό, συμπαγές, άφθαρτο και υπερασπίζει έτσι, παντοτινά την αξιοπρέπειά μας. 
Το «ΚΟΙΝΟ ΕΓΩ» είναι αυτό, στο οποίο διαχειριζόμαστε όλα τα συναισθήματα, έχοντας πάντα υπόψιν την σιγουριά και την ασφάλεια της ύπαρξης του Ιδανικού ΕΓΩ μας.

Κάθε αρνητική συμπεριφορά των άλλων (μια προσβολή, ένας μηδενισμός, μια άρνηση, μια κακία, μια αδικία κλπ.), που μας μειώνει, μας θίγει και μας προσβάλει, επιδρά επάνω μας και μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα. Επίσης κάθε δικιά μας αδυναμία, κάθε λάθος μας, κάθε μειονέκτημά μας, κάθε αποτυχία μας, μας κάνει επίσης, να νοιώθουμε άσχημα και μειονεκτικά. Μπορούμε λοιπόν να τα τοποθετήσουμε και να διαχειριστούμε όλα αυτά, στο κοινό ΕΓΩ μας.

Με την σιγουριά και την ασφάλεια της ύπαρξης του Ιδανικού ΕΓΩ μας, το οποίο μένει ανέπαφο και διαφυλάγει την αξία, την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά μας, μπορούμε να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε εύκολα κάθε πρόβλημα στη ζωή μας. 
Το «ΚΟΙΝΟ ΕΓΩ» εμπεριέχει το κενό της λήθης και ότι εναποθέτουμε εκεί, χάνεται και ξεχνιέται.

 Κάτι ανάλογο γίνεται και με το σώμα μας. Ένα μέρος των τροφών που τρώμε μετατρέπονται σε ωφέλιμες θρεπτικές ουσίες, βιταμίνες, θερμίδες, κλπ. Και ένα άλλο μέρος το αποβάλουμε έξω από το σώμα μας, κατά την αφόδευση.

Ωφέλειες

Η θεωρία των δύο ΕΓΩ τονώνει την αυτοπεποίθηση, διατηρεί την καλή διάθεση, βοηθάει στην αυτογνωσία και καταπολεμά τον φόβο, τη φοβία, το άγχος, το τρακ κλπ.
Η θεωρία των δύο «ΕΓΩ» απαλλάσσει τον άνθρωπο από το άγχος την στεναχώρια, την ντροπή και την υποχρέωση της τελειότητας, διότι απενοχοποιεί τα λάθη και τις αδυναμίες του, αφού του δίνει τη δυνατότητα να τα εναποθέσει και να τα διαχειριστεί στο κοινό εγώ του, σβήνοντάς τα και ρίχνοντάς τα στο κενό της λήθης του.

Η θεωρία των δύο ΕΓΩ καταξιώνει την ισότητα των ανθρώπων αφού υποστηρίζει, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το ιδανικό εγώ τους, το οποίο διαφυλάγει την αξιοπρέπειά, την ιερότητα και τονίζει το θαύμα της ζωής.

Η θεωρία των δύο ΕΓΩ καταξιώνει την ομοιότητα, αλλά και την διαφορετικότητα των ανθρώπων, διότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, ξεχωριστός, διαφορετικός, αλλά και όμοιος, αφού αποτελείται από το σύνολο των δύο εγώ του. 

Ο ασυνείδητος οδηγός



Εκείνο το απόγευμα στο Βαλτινό έβρεχε. Ο Γιώργος μπήκε στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για τα Τρίκαλα. Κάτι δουλειές ρουτίνας είχε, θα έκανε και λίγα ψώνια και θα επέστρεφε πάλι στο χωριό. Είχε σχεδόν νυχτώσει όταν πήρε το δρόμο της επιστροφής και λίγο πριν βγει από την πόλη ξαφνικά προβάλει μπροστά του, σχεδόν στη μέση του δρόμου, ένας νεαρός. Με επιδέξιο ελιγμό ο Γιώργος προσπάθησε να τον αποφύγει, φρενάρισε και εγκαίρως, αλλά δυστυχώς το κακό έγινε. Τον παρέσυρε καμιά δεκαριά μέτρα και τον έριξε στην άκρη του δρόμου.


Ταραγμένος άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου του βγήκε για λίγο έξω και κοίταξε γύρω του. Ήταν ερημιά. Μόνο ο νεαρός κείτονταν στην άκρη του δρόμου αιμόφυρτος. Η ασυνήθιστη ερημιά, η βροχή, και το σκοτάδι ήταν για αυτόν καλή ευκαιρία να αποφύγει το μπλέξιμο και τα τραβήγματα του ατυχήματος.
Ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητό του κάνει έναν γρήγορο έλεγχο γύρω του και φεύγει.

Όταν έφτασε στο Βαλτινό, έβαλε το αυτοκίνητό του στο γκαράζ έκανε και έναν έλεγχο στο σημείο που είχε χτυπήσει τον νεαρό και αφού διαπίστωσε πως ήταν όλα εντάξει μπήκε στο σπίτι του ήρεμος.
Δεν είχε περάσει ούτε καν μια ώρα όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
-Είστε ο κύριος Γιώργος; ….
-Μάλιστα.
­-Από την αστυνομία σας παίρνουμε, ο γιος σας είχε ένα τροχαίο ατύχημα…
;;;

Ο Βάτος και η Τσουκνίδα

Όταν ήρθε η άνοιξη στην άκρη ενός δρόμου φύτρωσε ένας βάτος κι άρχισε σιγά σιγά να μεγαλώνει και να στολίζει τον φράχτη. Μια μέρα είδε κάπου εκεί κοντά να φυτρώνει μια τσουκνίδα και χωρίς να το καταλάβει ένοιωσε κάτι μέσα του.

Κάθε μέρα που ξυπνούσε, πρωί, μεσημέρι, βράδυ… έβλεπε δίπλα του την τσουκνίδα και ένοιωθε όμορφα.

Ίσως να την αγάπησε κιόλας.

Άρχισε λοιπόν να απλώνει κλώνους και να προσπαθεί να πλησιάσει την τσουκνίδα για να τις εκφράσει τα συναισθήματά του. Όταν έφτασε κοντά της και θέλησε να την χαϊδέψει, να την αγκαλιάσει, και να τη φιλήσει, συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Ένοιωσαν κι οι δυο στα σώματά τους τα τσιμπήματα από τα αγκάθια τους.

-Σιγά! είπε η τσουκνίδα, με τρύπησες με τα αγκάθια σου.

-Αχ! και συ με πλήγωσες με τα κεντριά σου, είπε ο βάτος.

Τότε συνειδητοποίησαν πως η φύση τους ήταν διαφορετική. Τα αγκάθια του βάτου και τα κεντριά της τσουκνίδας δεν θα επέτρεπαν τα δυο φυτά να ζήσουν μαζί. Αποφάσισαν λοιπόν να μείνουν αιώνια δυο καλοί φίλοι και να ζούνε πλάι πλάι εκεί στην άκρη του δρόμου χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να γίνουν ζευγάρι.

Δημήτρης Τσιγάρας

Ο ΦΕΓΚΑΛΕΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΗ

Ο ΦΕΓΚΑΛΕΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΗ

Από αρχέγονο καιρό υπήρχε η συνήθεια,

οι άνθρωποι να ψάχνουνε να βρούνε την αλήθεια

και στον αγώνα τους αυτό, να πιάσουν τ’ όνειρό τους,

άλλοι ασκούσαν την ψυχή και άλλοι το μυαλό τους.

Άλλοι με άθλους κοίταζαν να γίνουνε μεγάλοι

κι άλλοι τη ρώμη του μυαλού ερίχνανε στη πάλη.

Στο μόχθο αυτό, της άθλησης, ώστε να συλλαβίσουν

το νόημα της ζωής, ή στο αίνιγμα του θανάτου να απαντήσουν,

εγώ ένα μύθο θα σας πω, για κάποιον Φεγκαλέο,

που κυνηγούσε το άριστο, το αληθινό, το ωραίο

και προσπαθούσε πάντοτε να φτάσει το ευκταίο.

Μη σας φανεί περίεργο γιατί, αλήθεια λέω…

Το είδα με τα μάτια μου, τ’ άκουσα με τα αυτιά μου,

τα ακούμπησα, τα ένοιωσα όλα με την καρδιά μου,

και μην τον θεωρήσετε απλό το μύθο ετούτο

κρύβει πολλά μηνύματα, γνώση, σοφία, πλούτο.

Μια φορά κι έναν καιρό, πρόσφατα πολύ θαρρώ,

ίσως να ΄τανε και πέρυσι, φέτος ή προ – πέρυσι,

τέλος πάντων κάποτε… κάπου στην Ελλάδα …

Στον Όλυμπο, στο υψηλότερο βουνό της Ελλάδας, εκεί, όπου κατοικούσαν παλαιότερα οι αρχαίοι Θεοί, είχαν κανονίσει, ο Φεγκαλέος με την ορειβατική ομάδα του να πάνε για ορειβασία.

Είχαν φτάσει σχεδόν στη μέση της διαδρομής όταν ξαφνικά σε ένα μικρό πλάτωμα του βουνού, στις παρυφές ενός βράχου ο Φεγκαλέος είδε μια μαρμάρινη περίεργη επιγραφή.

Ξέκοψε από την ομάδα του γεμάτος περιέργεια και πλησίασε προς την επιγραφή. Σκούπισε με τα χέρια του τη σκόνη που κάλυπτε την επιγραφή και διάβασε τη λέξη που έγραφε «ΑΝΑΙΣΘΗΣΗ».

Εκείνη τη στιγμή από μια μικρή σπηλιά του βράχου ακουστήκαν γυναικείες φωνές να του λένε.

-Έι!!! Εσύ. Φίλε, πλησίασε, έλα πιο κοντά μας, σε παρακαλούμε βοήθησέ μας και απελευθέρωσε μας από τα δεσμά.

Ο Φεγκαλέος πλησίασε προς την σπηλιά που ακούγονταν οι φωνές και είδε μέσα σε ένα σκοτεινό θάλαμο έξι γυναίκες.

-Σε παρακαλούμε, του ξαναείπαν, Είμαστε φυλακισμένες εδώ μέσα από πολύ καιρό!

Μας έχει κλειδώσει μέσα στην φυλακή «ΑΝΑΙΣΘΗΣΗ» ο Δίας, πριν από πολλά χρόνια για να μας τιμωρήσει. (Θεϊκές αμαρτωλές ιστορίες…). Εκεί έξω υπάρχει το κλειδί. Ξεκλείδωσε την πόρτα αυτή για να μας ελευθερώσεις κι εμείς για αντάλλαγμα της ελευθερίας μας θα σε υπηρετούμε.

Ο Φεγκαλέος γεμάτος απορία ρώτησε να μάθει ποιες είναι.

Οι έξι γυναίκες αφού του εξήγησαν για ποιο λόγο βρέθηκαν φυλακισμένες εκεί, άρχισαν σιγά σιγά να συστήνονται και να αναδεικνύουν τα προσόντα, τις δυνατότητες, αλλά και τις αδυναμίες της κάθε μιας.

-Εμένα με λένε «Αίσθηση», είπε η πρώτη, και έχω τη δυνατότητα να σου προσφέρω καθεμιά από τις λειτουργίες, με τις οποίες αντιλαμβάνεσαι τους εξωτερικούς ή εσωτερικούς ερεθισμούς.

Οι βασικές λειτουργίες μου η Όραση, η Ακοή, η Γεύση, η Οσμή και η Αφή είναι η πηγή όλων των γνώσεων, για την υλική εξωτερική πραγματικότητα.

Σε σένα μένει να ασκήσεις την τέχνη, και να αξιοποιήσεις την ικανότητα αντίληψης, επίγνωσης και αξιολόγησης, για να κατακτήσεις την αίσθηση του Ωραίου, την αίσθηση του Μέτρου.

-Εμένα με λένε «Συναίσθηση», είπε η άλλη και έχω τη δυνατότητα να σου προσφέρω πλήρης επίγνωση των καταστάσεων. Μαζί μου θα κατανοείς τις καταστάσεις με τη συνείδηση. Οι βασικές λειτουργίες μου είναι τα πάθη και τα συναισθήματα, έμφυτα, ορμέμφυτα κι επίκτητα. Η Χαρά, η Λύπη, η Αγάπη, το Μίσος, το Θάρρος, ο Φόβος, η Ευχαρίστηση, ο Πόνος, η Ικανοποίηση, η Απογοήτευση, η Έπαρση, η Οίηση, η Ντροπή, η Ζήλεια, ο Φθόνος… Α! ξέχασα και ο Έρωτας.

Αυτά είναι η πηγή όλων των γνώσεων του εσωτερικού σου κόσμου.

Σε σένα μένει, η φροντίδα των ευαισθησιών σου, η έκφραση, οι σωστές επιλογές σου, και η τήρηση του μέτρου.

-Εμένα με λένε «Διαίσθηση», είπε η άλλη και έχω τη δυνατότητα να σου προσφέρω την κατανόηση των καταστάσεων με το υποσυνείδητο, χωρίς επέμβαση του λογικού. Με ασυνείδητες αισθητηριακές αντιλήψεις, οι οποίες δεν ανέρχονται ποτέ στη σφαίρα τής συνείδησης. Οι βασικές λειτουργίες μου είναι η ενόραση, η έμπνευση, οι ορμέμφυτες υπεραισθήσεις, οι αυτόκλητες ορμές, ο προσανατολισμός, …

Σε σένα μένει να γυμνάζεις τις προσλαμβάνουσες, να ερμηνεύεις τα γεγονότα και να με εμπιστεύεσαι.

-Εμένα με λένε «Προαίσθηση», είπε η άλλη και έχω τη δυνατότητα να σου προσφέρω την ικανότητα επίγνωσης της αίσθησης των πραγμάτων που πρόκειται να συμβούν. Προηγούμαι πάντα του χρόνου.

Οι βασικές λειτουργίες μου είναι, η διόραση, η οξυδέρκεια, η Πρόληψη, η Μαντεία, η Προφητεία, η έκτη αίσθηση …

Σε σένα μένει, να αντιδράς ενστικτωδώς, να ρισκάρεις και να δέχεσαι τους υπερφυσικούς παράγοντες χωρίς να τους βασίζεις στην εμπειρία της πραγματικότητας.

-Εμένα με λένε «Παραίσθηση», είπε η άλλη και έχω τη δυνατότητα να σου προσφέρω αλλοιωμένη αντίληψη, ψυχική διαταραχή, που εκδηλώνεται ως απάτη των αισθήσεων και προκαλεί σφαλερές αντιλήψεις.

Τα εργαλεία μου είναι οι πυρετώδης καταστάσεις, το παραλήρημα, η υστερία, η φρενίτιδα, η γοητεία του μυστηρίου, τα διάφορα παραισθησιογόνα...

Ετοιμάσου για εξωπραγματικά, αυθαίρετα, παρανοϊκά και ψεύτικα ταξίδια.

Σε σένα μένει να βγάλεις το εισιτήριο.

-Εμένα με λένε «Ψευδαίσθηση», είπε η τελευταία και έχω τη δυνατότητα να σου προσφέρω διαταραχή των αισθήσεων, που χαρακτηρίζονται από αντιλήψεις φαντασιώδεις, χωρίς εξωτερικό αίτιο ή αντικείμενο. Οι βασικές λειτουργίες μου είναι, η Φαντασία, το Όνειρο, το Όραμα, η Αυταπάτη, η Πλάνη, η Διάθλαση η Αλληγορία, η Μίμηση, η Υποκρισία, η Προσποίηση, η Απεικόνιση… Α! ξέχασα και ο Έρωτας.

Πρόσεξε, γιατί ενδεχομένως αυτό που έζησες σήμερα μπορεί και να είναι μια ψευδαίσθηση!

Ο Φεγκαλέος τις άκουσε όλες με μεγάλη προσοχή, ύστερα πείρε το κλειδί και τις ελευθέρωσε.

Γοητευμένος από τα προσόντα και τις εκπληκτικές ικανότητες των έξι γυναικών, αλλά και ικανοποιημένος, που είχε συμβάλει ώστε να μετατραπεί η σπηλιά της «ΑΝΑΙΣΘΗΣΗΣ», από ένα σκοτεινό αναίσθητο θάλαμο, σε μια ελεύθερη και φωτεινή βάση αισθημάτων, αναγραμματίστηκε και από «ΦΕΓΚΑΛΕΟΣ» έγινε «ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ». Έβαλε σε λειτουργία τους νευρώνες του, μετουσιώθηκε με τις εκπληκτικές ικανότητες της νόησής του, πείρε τα εφόδιά του και συνέχισε την ορειβατική του πορεία προς την κατάκτηση της κορυφής!

2ον

Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Συνεχίζοντας την ορειβατική του πορεία προς την κατάκτηση της κορυφής ο «ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ» με τα εφόδια που αποκόμισε κατά την διαδρομή του, κόντευε τώρα να φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου.

Οι άλλοι ορειβάτες κουρασμένοι και ανήμποροι να συνεχίσουν την πορεία προς την κορυφή άρχισαν σιγά ­ σιγά να σκέφτονται την επιστροφή.

Ο Εγκέφαλος συνέχισε την ανοδική του πορεία και όταν έφτασε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής, είδε στην κορυφή έναν βράχο σε σχήμα κώνου, όπου στην βάση του υπήρχε ένα κοίλωμα. Πλησίασε και μέσα σε έναν διάφανο βράχο είδε τώρα δύο γυναίκες να του γνέφουν και να του λένε.

-Εκεί υπάρχει μια βαριοπούλα, αν θέλεις πάρτη και σπάσε αυτόν τον διάφανο βράχο για να μας ελευθερώσεις. Και εμείς για αντάλλαγμα της ελευθερίας μας θα σου αποκαλύψουμε αυτό που αναζητάς. Την κατάκτηση της «αλήθειας».

Ο εγκέφαλος πείρε την βαριοπούλα και άρχισε να χτυπά το βράχο με όση δύναμη είχε.

Σε λίγο η διάσπαση είχε ολοκληρωθεί και οι δύο γυναίκες ήταν πλέον ελεύθερες.

Τότε ο Εγκέφαλος ρώτησε να μάθει ποιες ήταν οι δύο γυναίκες.

Εκείνες για να τον ευχαριστήσουν που τις χάρισε την ελευθερία, του είπαν την παρακάτω ιστορία:

«Είμαστε, η ΝΟΗΣΗ και η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Δυο οντότητες που κατοικούσαμε πίσω από τον διάφανο βράχο. Μέσα σε μια άλλη πέμπτη διάσταση που εσείς, οι άλλες οντότητες δεν έχετε την ικανότητα να την αισθανθείτε αλλά ούτε και να τη βιώσετε.

Άκου λοιπόν να μάθεις την Αλήθεια, αυτό που αναζητούσες χρόνια τώρα..

Πέρα από τις τέσσερες διαστάσεις, Μήκος,, Πλάτος, Ύψος, Χρόνος, υπάρχει και η πέμπτη διάσταση όπου εκεί κατοικούν ανώτερες μορφές ζωής. Αυτές οι ανώτερες μορφές ζωής είναι άϋλες, άφθαρτες και αθάνατες. Η επαφή και η συμβίωση με τα υλικά όντα, μέσα στις τέσσερες διαστάσεις, γίνεται από τη μοναδική είσοδο που δημιουργείται από την διάσπαση του μικροσωματιδίου, «ΟΝ».

Ίσως οι άνθρωποι να μην το γνωρίζουν ακόμα αλλά αυτή η διάσπαση γίνετε εδώ και χρόνια μέσα στη μήτρα των θηλυκών, με χημικό τρόπο. Κατά την γονιμοποίηση του σπερματοζωαρίου με το ωάριο γίνεται ταυτόχρονα και η διάσπαση του μικροσωματιδίου Όντος. Έτσι ανοίγουν οι πύλες της πέμπτης διάστασης. Η νόηση και η συνείδηση διαπερνούν την πύλη αυτή και με όχημα το πρωτογενές κύτταρο, "ζυγωτό", που δημιουργείται και στη συνέχεια τον οργανισμό (υλικό σώμα), αρχίζουν ένα ταξίδι ζωής.

Το ταξίδι αυτό διαρκεί μέχρι που ο οργανισμός (το όχημα) είναι σε θέση να φιλοξενεί και να ταξιδεύει μαζί με τις ανώτερες μορφές ζωής, τη Νόηση και τη Συνείδηση.

Μόλις πάψουν οι συνθήκες φιλοξενίας να ισχύουν, γίνεται πάλι μια ανάλογη διάσπαση του Όντος, η οποία επιτυγχάνεται τώρα με την απόσπαση της ΝΟΗΣΗΣ και της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ από τον οργανισμό και έτσι, ανοίγουν πάλι οι πύλες και επιστρέφουν ξανά στην πέμπτη διάσταση, μέχρι να τους ξαναδοθεί η ευκαιρία για ένα νέο ταξίδι».

Ο Εγκέφαλος άκουγε όλα αυτά τα εκπληκτικά που του έλεγαν Η ΝΟΗΣΗ και Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και ένοιωθε να τον κυριεύει μια ακαταμάχητη δύναμη και μια έλξη περιέργειας. Ήθελε να διαπιστώσει αν τελικά του έλεγαν την αλήθεια ή όχι.

Έτσι πλησίασε στην άκρη ενός γκρεμού, έκλεισε τα μάτια του και ρίχτηκε στο κενό.

Όταν έφτασε στον πάτο του γκρεμού είδε το σώμα του να διαλύεται, να γίνεται αφιλόξενο για τη ΝΟΗΣΗ και τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και πάνω από όλα είδε την πύλη της πέμπτης διάστασης να ανοίγει.

Τώρα γνώριζε ένα μέρος της αλήθειας και προσδοκούσε την επόμενη ευκαιρία για ένα ταξίδι.

Δημήτρης Τσιγάρας

Η Παρεχούπολη

Μια φορά κι ένα καιρό - τον καινούργιο το καιρό

λίγα χρόνια πιο μπροστά - εσυνέβησαν αυτά…

που έχω τώρα να σας πω ­ και να σας διηγηθώ ­

και πιστέψτε με, θαρρώ

είναι τόσο εφικτά - κι ας φαντάζουν ψεύτικα.

Να λοιπόν τι θα συμβεί - κάποτε σ’ αυτή τη γη.

Κάποτε σ’ αυτή γη, σε όλες τις πόλεις και στα χωριά, οι κάτοικοι θα ζούνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ζούσαν και στην δική μου πόλη, που τη λέγανε Παρεχούπολη.

Στην Παρεχούπολη οι άνθρωποι είχαν καταφέρει με τον πολιτισμό τους να οργανώσουν και να φτιάξουν μια τέλεια κοινωνία, με συνθήκες παραδείσου.

Σ’ αυτή τη πόλη, με τα μέσα που διέθεταν, παρήγαγαν ηλεκτρονικά και ρομποτικά όσα αγαθά χρειάζονταν, γι’ αυτό είχαν καταργήσει την ανθρώπινη εργασία και το χρήμα, καθότι όλα τα αγαθά ήταν ελεύθερα.

Δεν υπήρχαν ούτε τράπεζες, ούτε εργοστάσια, ούτε καταστήματα, ούτε σπίτια, ούτε δικαστήρια, ούτε φυλακές, ούτε αυτοκίνητα, ούτε μέσα συγκοινωνίας.

Μόνο σε κάποια σημεία της πόλεως υπήρχαν αυτόματα μηχανήματα παραγωγής και διάθεσης αγαθών που τα ονομάζανε «Παροχές». Και αντί για σπίτια οι άνθρωποι είχαν «ηλεκτρονικές φωλιές».

Είχε εξαλειφθεί διαπαντός η ανάγκη για ανθρώπινη εργασία και φυσικά, ως εκ τούτου, εξαλείφθηκαν και ο ανταγωνισμός, οι κλοπές, η βία, η αδικία, οι αντιπαλότητες και οι αιτίες πολέμου.

Εκεί οι άνθρωποι δεν χρειάζονταν την ατομική ιδιοκτησία και την περιουσία. Ο πλούτος, με την έννοια της ατομικής περιουσίας και όλα τα μέσα παραγωγής του είχαν απαξιωθεί τελείως.

Οι αξίες και οι αρχές της οικονομίας είχαν και αυτές απαξιωθεί, γιατί στον ισολογισμό τους είχαν εξαλειφθεί τα μεγέθη του κόστους και υπήρχαν μόνο τα μεγέθη του κέρδους. Και βέβαια, οι λέξεις φόρος, φορολογία, τέλη, δασμοί ήταν άγνωστες και ανύπαρκτες στο λεξιλόγιό τους.

Το ενεργειακό πρόβλημα λύθηκε διαπαντός με την ανακάλυψη ενός μικροσωματιδίου, από το οποίο αντλούσανε ανεξάντλητη ενέργεια.

Η διατροφή τους, υποκαταστάθηκε από συμπυκνωμένη μάζα όλων των απαραίτητων θρεπτικών στοιχείων, τύπου «μάνα», την οποία παρασκεύαζαν αυτόματα τα ηλεκτρονικά και ρομποτικά μέσα και διατίθονταν ευρέως από τις παροχές.

Η τέρψη των αισθήσεων γίνονταν με τεχνικά μέσα και η απόλαυσή τους άγγιζε τα ανώτατα όρια ηδονής και ευχαρίστησης.

Για την υγεία τους, είχαν κατασκευάσει διάφορες αυτόματες νοσοκομειακές μονάδες, όπου μπαίνοντας μέσα σε ένα θάλαμο γίνονταν ηλεκτρονικά, αυτομάτως όλες οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, και ανάλογα με το πρόβλημα που εντοπίζονταν παρασκευάζονταν κατευθείαν και το αντίστοιχο χάπι για την πρόληψη ή την ίαση της νόσου.

Κάτι αντίστοιχο γινότανε και με την ισορροπία των συναισθημάτων. Με ένα χάπι ρυθμίζονταν αυτομάτως από τον εγκέφαλο όλα τα πάθη, τα ελαττώματα και οι αδυναμίες των συναισθημάτων.

Έτσι, οι άνθρωποι δεν ένοιωθαν φόβο, ούτε μίσος, ούτε ζήλεια, ούτε ντροπή, ούτε παθολογική αγάπη.

Αυτό, εκτός από την ορθολογική και ισορροπημένη βίωση του συναισθηματικού τους κόσμου, είχε και ως αποτέλεσμα να απαξιωθούν οι νόμοι και οι κανόνες, για το λόγο του ότι κανείς δεν τους παραβίαζε.

Έτσι, δεν υπήρχε αστυνόμευση, γιατί δεν υπήρχαν παραβάτες του νόμου. Και δεν υπήρχαν παραβάτες των νόμων, γιατί δεν είχαν να επωφεληθούν ή να κερδίσουν ή να ικανοποιήσουν κάτι από την παραβίασή τους.

Δεν υπήρχαν πια τα αίτια να κινητοποιούν την ιδιοτέλεια, το συμφέρον, την υστεροβουλία, την αδικία, τον παραλογισμό…

Τα δικαιώματα των ανθρώπων, εκπορεύονταν από την ίδια την δίκαιη, ανιδιοτελή και ελεύθερη κοινωνία τους.

Η Ειρήνη, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Ισότητα ήταν έννοιες εξασφαλισμένες από το γεγονός του ότι, δεν κέρδιζε ούτε επωφελούνταν κανείς από την παραβίαση ή τη στέρησή τους.

Η σχέση επιθυμίας και απόλαυσης είχε μια αρμονική τιμή. Εκείνα που κάποτε ήταν απαγορευμένα, τώρα ήταν ελεύθερα και έτσι η αξία τους ήταν αντικειμενική.

Επίσης, με τη ρύθμιση των συναισθημάτων από τον εγκέφαλο, δεν υπήρχαν φιλόδοξοι άνθρωποι για να ασκήσουν την εκτελεστική εξουσία, αλλά ούτε και η ανάγκη υπήρχε να κυβερνηθεί η πόλη από κάποιους. Η εξουσία είχε χάσει την αίγλη και τη δύναμή της.

Ακόμα και η ταυτότητα είχε καταργηθεί, διότι δεν χρειάζονταν, ούτε οι αριθμοί, ούτε τα ονόματα, ούτε τα μητρώα. Όλα αυτά αντικαταστάθηκαν με την ενσάρκωση του πνεύματος στην κοινωνική υπόσταση του καθενός.

Η διοικητική αρχή ήταν άγνωστη έννοια στην πόλη αυτή. Ο μοναδικός θεσμός που λειτουργούσε, ήταν ο θεσμός της οικογένειας, ο οποίος βασίζονταν επάνω στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης και στην ανάγκη της διαιώνισης του είδους.

Με τα τεχνολογικά μέσα τους είχαν καταφέρει να ελέγχουν, να προγραμματίζουν και να ρυθμίζουν τα καιρικά φαινόμενα. Ρυθμίζανε τη θερμοκρασία, την υγρασία, τον άνεμο, τις βροχές, τα χιόνια, τις θύελλες και τους τυφώνες και ταυτόχρονα ρυθμίζανε τους παράγοντες για την πρόληψη και προστασία του περιβάλλοντος.

Τον ίδιο έλεγχο ασκούσανε και στα γεωλογικά φαινόμενα. Ελέγχανε τους σεισμούς, τα ηφαίστεια, τις παλίρροιες τα τσουνάμι και όπως είναι φυσικό, είχαν κατακτήσει και ήλεγχαν ακόμα και το ηλιακό μας σύστημα.

Την παιδεία, την είχαν εξασφαλισμένη χάρη στην βιοσύνθεση, όπου με την παρέμβασή της, στο γνωστικό πεδίο, ρυθμίζανε βιοχημικά όλες τις εγκεφαλικές ουσίες που συντελούσαν στην ανάπτυξη της ευφυΐας.

Στην παιδεία συνεπικουρούσαν ακόμη και τα οπτικοακουστικά μέσα, όπου με την εικονική πραγματικότητα, οι άνθρωποι μετείχαν σε βιωματικές εμπειρίες και διεύρυναν έτσι συνεχώς τις γνώσεις τους και ανέπτυσσαν την κριτική, την συνθετική και την αναλυτική σκέψη τους.

Η επικοινωνία φυσική και ηλεκτρονική γίνονταν στα πλαίσια της ψυχαγωγίας, της ενημέρωσης και ανταλλαγής ιδεών και γνώσεων.

Τα αυτοκίνητα και όλα τα μέσα συγκοινωνίας και μεταφοράς, εξέλειψαν από την πόλη τους, χάρη στην εικονική πραγματικότητα. Τις βιωματικές εμπειρίες, για να τις αποκτήσουν, δεν χρειάζονταν να διανύσουν αποστάσεις, καθότι με την ανάπτυξη της τηλεπικοινωνίας, μέσα στις «ηλεκτρονικές φωλιές τους», μηδένιζαν το χρόνο και τις αποστάσεις με την εικονική πραγματικότητα. Μέσα σε ένα θάλαμο ψευδαισθήσεων, ταξίδευαν και αποκτούσαν βιωματικές εμπειρίες καλύτερες κι από τις πραγματικές.

Το σύστημα υποδομής της ηλεκτρονικής και ρομποτικής λειτουργίας, για τις περιπτώσεις λαθών ή βλαβών, διέθετε άλλα, αυτόματα συστήματα ελέγχου, αυτορύθμισης, βελτίωσης και αναβάθμισης της λειτουργίας του, τα οποία εγγυόταν 100% την ομαλή και αέναη λειτουργία του.

Έτσι, οι άνθρωποι ασχολούνταν μόνο με τις καλές τέχνες, ψυχαγωγούνταν με την καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής και απολάμβαναν τη ζωή.

Μάλιστα, όπως ήταν φυσικό, αυτό το κοινωνικό τους μοντέλο, το είχαν υιοθετήσει όλες οι πόλεις επάνω στη γη.

Είχαν αντιληφθεί την ωφελιμότητα και το νόημα της ζωής, το οποίο κυριαρχούσε μέσα στην ευταξία τους και είχαν πετύχει να το βιώνουν.

Το σημαντικότερο όμως, από όλα που είχαν πετύχει οι άνθρωποι αυτοί, ήταν η πλήρωση και η ετοιμότητά τους ως όντα να δεχθούν την φανέρωση του Θεού.

Ήταν άλλωστε γενετικώς προγραμματισμένοι, μέσω της εξελικτικής διαδικασίας, να φθάσουν εκεί…

Δημήτρης Τσιγάρας